Lees Catherina’s verhaal – Wanneer vrijwilligerswerk je ego uitdaagt.
Ik wilde niet gaan.
Ik had me vrijwillig aangemeld voor een project, en toch verzette alles in mij zich die ochtend. Het Ik zou gewoon kerstversiering op gaan ruimen—niets “betekenisvols” in mijn ogen. Een deel van mij dat altijd aan grootse dingen denkt als impact maken en je doel vinden, fluisterde: “Dit is beneden je waardigheid. Wat bereik je hier nou echt mee?”
En toen schaamde ik mij.
Diep van binnen wist dat dit soort gedachtes mensen ervan weerhoudt om ook echt te gaan. Â Niet alleen voor vrijwilligerswerk, maar ook andere dingen in het leven. Het is dezelfde stem die je vertelt dat je niets bijzonders doet, dat het niet de moeite waard is om dit te gaan doen. En die stem, realiseerde ik me, heeft het niet bij het juiste eind.
Dus ik ging wel.
Bij Cordaan de Boeg, een verzorgingshuis voor ouderen, hielp ik drie uur door met het zorgvuldig opruimen van kerstversiering, het uit elkaar halen van lichtjes en het opruimen van kerstballen. De laatste resten van de kerstperiode die velen van de bewoners zich al niet meer konden herinneren. Ik werkte samen met een maatschappelijk werker, Remy, die elke bewoner bij naam kende en hun verhalen en kleine gewoontes wist te vertellen. En terwijl we door de ruimte liepen, zag ik hoe de sfeer veranderde—niet omdat we de versiering opruimden, maar omdat we aanwezig waren.
Ik begon dingen op te merken die ik niet had verwacht. Hoe een bewoner een stuk slinger bleef aaien, alsof de textuur hem dichter bij zichzelf bracht. Hoe een andere bewoner, aanvankelijk teruggetrokken, langzaam begon te praten toen ik vroeg naar haar favoriete tradities rondom kerst. Ik was blijkbaar niet alleen kerstversiering aan het verwijderen—ik maakte in stilte en eenvoud ruimte voor verbinding.
En dat was mijn echte les.
Vrijwilligerswerk gaat niet over grootse daden. Het gaat om je aanwezigheid en bereidheid om te helpen—dingen waar ik vaak moeite mee heb gehad. Ik realiseerde me dat mijn weerstand, mijn verlangen om iets “groters” te doen, eigenlijk een angst was om misschien wel helemaal geen verschil te maken. Maar wat als betekenisvol zijn niet iets is waar je naar streeft? Wat als het iets is dat je simpelweg overkomt door de keuze te maken om te gaan?
Die dag wisselde ik nummers uit met Remy en hadden we het erover hoe ik in de toekomst meer kon gaan doen —misschien door schilderen, door yoga, of muziek voor de bewoners. Ik vertrok met een gevoel dat ik niet had verwacht: lichter.
Wanneer je stopt met wachten op het “perfecte” moment om bij te dragen en gewoon begint te doen, realiseer je je dat door iets te geven—zelfs iets kleins—je deel uitmaakt van iets groters.
En misschien is dat wel gewoon genoeg…
